باچتر آبیت به خیابان که آمدی

حتماً بگو به ابر به باران که آمدی

نم نم بیا به سمت قراری که درمن است

از امتداد خیس درختان که آمدی!

امروز روز خوب من و روز خوب توست

با خنده روئیت بنمایان که آمدی

فواره های یخ زده یکباره واشدند

تا خورد بر مشام زمستان که آمدی

شب مانده بود و هیبتی از ناگهان تو

مانند ماه تا لب ایوان که امدی

زیبایی رها شده در شعر های من!

شعرم رسیده بود به پایان که آمدی

...پیش از شما خلاصه بگویم ـ ادامه ام

نه احتمال داشت نه امکان که آمدی

...گنجشكها ورود تو را جار می زنند

آه ای بهار گمشده ...ای آنکه آمدی!